Peter Vos - Lithographie monochrome "Diables pris dans l'arbre" réalisée en 1972

• Tekenaar Peter Vos was zoon van Netty Hofland en Cornelis Vos, bijgenaamd Der Foeks. Zijn vader, journalist en corrector bij de Utrechtse Courant, verbleef even graag in de kroeg als in literaire kringen, voor zover dat niet hetzelfde was. Peter Vos was zeer verknocht aan zijn verhalenvertellende vader en is zijn leven lang met hem bezig gebleven.

Hij bezocht de lagere school bij de fraters in Utrecht en tekende waarschijnlijk al voordat hij naar school kwam. Hij kwam uit een geletterd milieu dat zijn tekenen zeker gestimuleerd heeft. Hij tekende in ieder geval in de eerste klas al opvallend goed en veel.
Zijn eerste tekenprijs kreeg Peter Vos nog voor hij twaalf werd, zijn eerste publicatie was in 1947 in de jeugdrubriek van het blad 'De Fontein'.
Na het gymnasium doorlopen te hebben koos hij in 1953 definitief voor het kunstenaarschap en ging naar de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. Onder invloed van mensen als G.V.A. Roling, de vader van Marthe, ontwikkelde hij daar zijn voorliefde voor het tekenen van dieren, met name vogels, die zijn werk tot de dag van vandaag kenmerkt.
Als illustrator van het Amsterdamse studentenblad Propria Cures kwam Peter Vos in contact met Hugo Brandt Corstius, Joop van Thijn en Rinus Ferdinandusse en in hun voetspoor ging hij in 1958 voor Vrij Nederland tekenen, onder meer tot op heden de leeuwtjes bij de rubriek 'Terzijde'. Ook ging hij werken voor K.L Polls 'Hollands Maandblad' en publiceerde eigen boeken als 'De 100 Reigers', 'Klein Pulcinellenboek voor Anneke', 'Een studie in grijs' en later, in de jaren negentig 'Wat je ook niet vaak ziet'.
Hij voelt zich thuis in de realistische traditie en werkt figuratief omdat hij van huis uit een sterke waarheidsliefde heeft. De dingen moeten bij hem steeds een duidelijke relatie hebben met hun natuurlijke staat. Hij wil in zijn werk doorgronden hoe de structuur is. Dat geldt niet alleen voor de vogels die zo virtuoos uit zijn pen komen, maar ook voor de losser getekende en soms in mensenkleren gestoken andere dieren. In zijn vrije werk uit zich zijn grote veelzijdigheid, zijn tijdens zijn gymnasiumopleiding gevormde belangstelling voor de klassieken (tekeningen onder meer geïnspireerd door Ovidius 'Metamorfosen') en zijn liefde voor vogels.
Uit het werk van Peter Vos blijkt dat hij altijd gefascineerd is door gedaanteveranderingen. Hij tekent met ongeëvenaard vakmanschap en op een liefdevolle realistische manier mensen en dieren, vooral vogels. Daarnaast laat hij zijn fantasie zijn gang gaan, in tekeningen met een mengeling van realisme, magie en humor. Vaak tekent hij kruisingen van dieren tot niet bestaande soorten, bijvoorbeeld een steltkluutmutatie van een huismus, en half mens/half dier-figuren zoals een giraffevrouw en een menshond.
Dieren vervullen in het werk van Peter Vos een prominente rol. Of Vos zijn dieren nu volstrekt serieus en naturalistisch weergeeft of als onderwerp voor een geestige cartoon gebruikt, de natuurvorm ligt er altijd aan ten grondslag. Op een gegeven moment wilde hij vogeltekenaar worden, omdat het hem altijd al ontzettend geïntrigeerd had hoe deze dieren - 'zo'n zijtak van de evolutie die fladdert'- in elkaar zitten, hun grondvorm en hun skelet. Maar ook het fascinerende van hun snelle motoriek en het onbereikbare benijdenswaardige verschijnsel van het kunnen vliegen, vastleggen was een van zijn drijfveren. Hij observeert ze in bos en veld, in dierentuinen, in de stad en tijdens vogelreizen en legt ze voor eeuwig vast in zijn vogelboekdummies die tevens reisverslagen worden. Mussen blijven zijn favoriete vogels: 'Ik hou van lorrige mussen'. Ze zijn ook altijd dichtbij te vinden en voortdurend in al hun doen en laten te observeren en na te tekenen. Als een vogel niet direct voorhanden is, maakt hij soms gebruik van zogeheten vogelbalgen: met stro opgevulde vogellijkjes van de taxonomieafdeling van Artis om te zien hoe de dekveertjes en de slagpennen van zo'n vogel er uitzien. Maar de snelle motoriek van pimpelmees, winterkoning of goudvink kan hij alleen in zijn pen krijgen door het observeren van die vogel in de natuur, door het kijken, dat een groot bestanddeel van zijn werk is. Ondanks zijn grote kennis van vogels noemt hij zich 'een amateur-ornitholoog, die elke dag nog bijleert'.
(bron: Kunstbus)