Atila Biro - Ets, zonder titel.

Attila Bíró verliet Boedapest met zijn gezin, wiens vader architect was, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog , vóór de komst van het Rode Leger (1944) en vestigde zich enige tijd in Oostenrijk , vervolgens in 1947 in Saarbrücken en vervolgens onder Frans gezag. protectoraat . De jonge Attila vervolgde zijn studie aan het Franse Lycée in deze stad en ging vervolgens, met de bedoeling schilder te worden, naar Parijs waar hij in 1951 zijn architectuurstudie begon aan de Parijse School voor Schone Kunsten (Pingusson-atelier). In 1953 ging hij echter naar de Technische Hogeschool van Stuttgart , waar hij lessen volgde bij de architect Günter Behnisch . Tegelijkertijd volgde hij schilderlessen bij Willi Baumeister. Hij maakte ook deel uit van de filosofische en esthetische kringen rond Max Bense, en volgde ten slotte de kunsthistorische seminars van Hans Wentzel.
Dankzij zijn vriendschap met Georg Karl Pfahler nam hij deel aan de oprichting van de “Groep van Elf”, waartoe ook Friedrich Sieber en Günther Kirchberger behoorden. De eerste tentoonstelling van de groep vond plaats in 1957 in Galerie 17 in München . Het werd al snel gevolgd door anderen in Londen ( New Vision Centre Gallery ), Brussel ( Galerie Les Contemporains ), Rome ( Galleria La Tartaruga ) en opnieuw in Londen ( Drian Gallery ). Attila Bíró voltooide zijn studie in Stuttgart in 1958 met een diploma ingenieur-architect. Vervolgens verhuisde hij naar Parijs en werkte bij verschillende architectenbureaus, totdat hij van zijn schilderkunst kon leven en zich daaraan kon wijden. Het was door de ontmoeting in 1959 van de Amerikaanse schilders van informele abstractie Paul Jenkins en Sam Francis dat hij het pad vond dat het zijne zou blijven, dat van een vrije figuratie gestructureerd door het chromatisme van de regenboog. Het was toen dat hij de artiestennaam Atila aannam, of Atila Biro, zijn pseudoniem bestond daarom uit het simpelweg verwijderen van de tweede letter "t" uit zijn voornaam.
Met zijn vrouw Lila Lakshmanan (huwelijk in 1963), een filmprofessional (we zijn hem de montage verschuldigd van films van Jean-Luc Godard zoals Le Contempt en Les Carabiniers , van François Truffaut zoals La Peau Douce ), verdeelt hij zijn werktijd tussen zijn atelier in Nanterre en de rand van het meer van Saint-Cassien (Var), waarbij de kunstenaar op deze tweede plaats de werkomstandigheden vond die het meest geschikt waren voor zijn aquareltechniek (voorbevochtigen van het papier, drogen van de werken in de zon). Uit annotaties op de achterkant van aquarellen blijkt dat hij graag inspiratie zocht tot ver in Italië. Atila en Lila maakten ook een reis naar Marokko , een aantal anderen naar Noord- India .
Atila was ook geïnteresseerd in lithografie en etsen ; het aantal kopergravures dat hij in Nanterre maakte, werd geschat op ongeveer honderd werken, verdeeld over twee essentiële perioden, 1964-1965 en 1980-1981.
Hij exposeerde zijn werken in solotentoonstellingen in Parijs, Rotterdam , Zürich , Stuttgart, Brussel, Göteborg en Amsterdam , enz. In 1970 verkreeg hij de Franse nationaliteit. Van 1958 tot 1973 nam hij deel aan projecten voor de zakenwijk La Défense nabij Parijs. Ongeveer twintig musea (zie hieronder) hebben zijn werken verworven.
Hij stierf op22 maart 1987